Κι όταν τα μάτια μου ανοίγω χρώμα αλλάζει,
στα όνειρά μου είχε χρώμα χρυσαφί,
σαν ένας ήλιος που απλώθηκε απάνω της
ξεκούραση να βρει.
Μα ’ναι μπροστά μου πιο μεγάλη, πιο καθάρια,
βαθύ το βλέμμα μου, ταξίδι μακρινό,
πάθος που πίστεψε πως ζούσε στην ποδιά της
σε όνειρο ακριβό.
Κι όταν η σκέψη μου σε σένα είναι δοσμένη,
αγάπη ανείπωτη, αγνή, αληθινή,
σ’ όποιο καιρό το απέραντό της ξαποσταίνει,
η μέρα μου ανθεί.
Γιατί τα μάτια σου μια θάλασσα θυμίζουν,
χρώμα αλλάζουν στα όνειρά μου χρυσαφί,
σαν ένας ήλιος που απλώθηκε απάνω τους
ξεκούραση να βρει.
Κι είναι μπροστά μου πιο μεγάλα, πιο καθάρια,
βαθύ το βλέμμα τους ταξίδι μακρινό,
πόθος που ζήλεψε ζητώντας στ’ άγγιγμά τους
φιλί δικό σου ερωτικό.
Στέλλα Πετρίδου
Από την ποιητική της συλλογή "Θάλασσα κι Ουρανός", εκδόσεις "άλφα πι"
